پژوهشگران چینی در مطالعه ای جدید دریافتند، یک ماده شیمیایی در عصاره هسته انگور می‌تواند سلولهای فرسوده را از بین ببرد و به افزایش طول عمر کمک کند.
به گزارش سرویس وبگردی پاتوق من، یک ماده شیمیایی به دست آمده از عصاره هسته انگور، با پاکسازی سلولهای قدیمی و فرسوده موش‌های پیر، عمر آنها را تا ۹ درصد افزایش می‌دهد. همچنین به نظر می‌رسد که این درمان، موش‌ها را از نظر جسمی سالم می‌کند و در صورت استفاده در کنار شیمی‌درمانی برای درمان سرطان، اندازه تومورها را کاهش می‌دهد.
یافته‌های این پژوهش، درمان‌های ضد پیری آینده را بهبود می‌بخشند تا سلولهای پیر را که توانایی تکثیر خود را از دست داده‌اند، هدف قرار دهند و موادی را که به بروز التهاب منجر می‌شوند، دفع کنند.
تعداد سلولهای پیر با بالا رفتن سن، افزایش می‌یابد و با بروز بیماری‌های گوناگون مرتبط با افزایش سن از جمله بیماری‌های قلبی-عروقی، دیابت نوع دو و پوکی استخوان مرتبط است.کیکسیا زو، پژوهشگر دانشگاه آکادمی علوم چین”(UCAS) در شانگهای و همکارانش، برای یافتن ماده‌ای که ممکن است این سلول‌ها را از بین ببرد، مجموعه‌ای از مواد شیمیایی مرتبط با پیری را از نظر اثرات آنها بر سلولهای پیر بررسی کردند. بررسی‌های این گروه پژوهشی، یک ماده شیمیایی موسوم به “پروسیانیدین سی۱”(PCC1) را نشان داد که در دانه‌های انگور یافت می‌شود.
به نظر می رسد که پروسیانیدین سی۱ در غلظت پایین، از تولید مواد التهابی توسط سلولهای پیر جلوگیری می‌کند. این ماده شیمیایی در غلظت بالا، سلولهای پیر را از بین برد اما سلولهای جوان‌تر را دست‌نخورده باقی گذاشت.
پژوهشگران برای آزمایش اثربخشی پروسیانیدین سی۱ در حیوانات زنده، به ۱۷۱ موش دو ساله که تقریبا معادل انسان ۷۰ ساله بودند، این ماده شیمیایی را تزریق کردند. پروسیانیدین سی۱ به طور میانگین، طول عمر موش‌ها را تا ۹ درصد افزایش داد.
همچنین به نظر می‌رسد که این ماده شیمیایی، آمادگی جسمانی موش‌های جوان را بهبود می‌بخشد. موش‌های زیر دو سال، به مدت چهار ماه و هر دو هفته یک بار، یک محلول کنترل‌شده یا پروسیانیدین سی۱ را دریافت کردند و پس از آن مجموعه‌ای از آزمایش‌های فیزیکی را پشت سر گذاشتند. موش‌هایی که این درمان را دریافت کردند، در مقایسه با موش‌هایی که محلول کنترل‌شده را دریافت کرده بودند، بیشترین سرعت راه رفتن، قدرت بالاتر و استقامت بهتری هنگام دویدن روی تردمیل داشتند.
شیمی‌درمانی به عنوان روشی برای سرعت بخشیدن به پیری سلولهای تومور شناخته شده است. پژوهشگران برای این که بفهمند آیا پروسیانیدین سی۱ می‌تواند سلولهای پیر تومور را از بین ببرد و تأثیر شیمی‌درمانی را تقویت کند، این ماده شیمیایی را در کنار داروی موسوم به میتوکسانترون آزمایش کردند که برای درمان سرطان پستان، لنفوم غیر هاجکین، لوسمی میلوبلاستیک حاد و سایر سرطان‌ها استفاده می‌شود.
پژوهشگران، این درمان ترکیبی را روی موش‌هایی که سلولهای تومور پروستات انسانی در آنها کشت شده بود، آزمایش کردند. درمان موش‌ها با پروسیانیدین سی۱ و میتوکسانترون، تومورها را تا حدود ۷۵ درصد کاهش داد؛ در حالی که شیمی درمانی به تنهایی، کاهش ۴۴ درصدی تومورها را به دنبال داشت.
دوریان زیگلر، پژوهشگر دانشگاه لوزان سوئیس گفت: این واقعیت که به نظر نمی‌رسد این ماده شیمیایی روی سلولهای سالم تأثیر بگذارد، نشان می‌دهد که شاید یک درمان نویدبخش ضدپیری باشد.
او در پایان افزود: پژوهش‌های آینده باید بررسی کنند که آیا پروسیانیدین سی۱، اثرهای مشابهی روی انسان دارد یا خیر.منبع: برنا
