به طور طبیعی کودکان می‌توانند ویژگی‌های بسیاری را از والدین خود به ارث ببرند. تحقیقات جدید نشان می‌دهد: خواهر و برادر‌هایی که با اوتیسم متولد شده اند به احتمال زیاد تحت تاثیر ژن‌های پدری هستند و مادر در ابتلا به اوتیسم نقش کمتری ایفا می‌کند.
به گزارش سرویس وبگردی پاتوق من ، مطالعات جدید پژوهشگران نشان دهنده نقش مهم پدر در ابتلای فرزندان به اوتیسم است و این یافته‌ها با فرضیات پیشین که ژن‌های مادر را در خطر ابتلا به اوتیسم دخیل می‌دانست، تناقض دارد.
باید توجه داشت اختلالات طیف اوتیسم شامل طیف وسیعی از شرایط عصبی و رشدی است. افراد می‌توانند این مشکلات را به طرق مختلف از جمله تجربه چالش در معاشرت و یادگیری و درگیر شدن در رفتار‌ها یا علایق تکراری نشان دهند. بر اساس برآورد‌های فعلی، از هر ۳۶ کودک در ایالات متحده، یک کودک مبتلا به اوتیسم است.
ایوان ایوسیفوف، دانشیار آزمایشگاه Cold Spring Harbor و محقق ارشد این مطالعه، در رابطه با موضوع فوق می‌گوید: کودکانی هستند که مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شده اند و عملکرد مناسبی دارند. آنها اگرچه مشکلات جزئی در تعاملات اجتماعی دارند، اما زندگی کاملاً سازنده‌ای را تجربه می‌کنند.
طی این پژوهش، محققان آزمایشگاه Cold Spring Harbor دو دهه را صرف تحقیق در مورد ریشه‌های ژنتیکی اوتیسم کرده اند. در طول این مدت، آنها هزاران ژن را کشف کرده اند که در صورت آسیب، باعث ایجاد اوتیسم در کودک می‌شوند. با این حال، این یافته‌ها همه موارد اوتیسم را توضیح نداده و به همین دلیل محققان به جستجوی منابع گمشده پرداختند.
در ادامه داده‌های ژنتیکی شش هزار خانواده داوطلب جمع آوری شد و این بانک اطلاعاتی به تیم محققان اجازه داد تا ژنوم پدر و مادر را مطالعه کنند. آنها دریافتند: داشتن دو یا چند فرزند مبتلا به اوتیسم احتمالاً نتیجه ژن‌هایی است که از پدر منتقل می‌شود. در مقابل، اما در خانواده‌هایی که فقط یک خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم وجود داشتند، فرزندان کمتر از ژنوم پدرشان استفاده می‌کردند.
ایوسیفوف در مورد اینکه چرا چند فرزندی که در یک خانواده با اوتیسم متولد می‌شوند، بیشتر از ژن‌های پدرشان دریافت می‌کنند، معتقد است که یکی از دلایل بروز حالت فوق این است که برخی از پدران ممکن است دارای جهش‌های محافظتی باشند که معمولا به نسل‌های بعدی منتقل نمی‌شوند. فرضیه دیگر این است که پدران جهش‌هایی را منتقل می‌کنند که سیستم ایمنی مادر را تحریک می‌کند تا به جنین در حال رشد حمله کند.
محققان این تیم مطالعاتی معتقدند: تحقیقات آینده این حوزه بسیار هیجان انگیز است. در واقع اگر یکی از این تئوری‌ها یا هر دو مورد آنها درست باشد، راهبرد‌های درمانی متفاوتی شناسایی می‌شود که در آینده می‌تواند خانواده‌های زیادی را تحت تاثیر قرار دهد.
در خاتمه نویسندگان خاطرنشان می‌کنند: نتایج این مطالعه می‌تواند به مربیان و درمانگران کمک کند تا به طور کلی درک بهتری از اوتیسم داشته باشند.
شرح کامل این پژوهش در آخرین شماره مجله تخصصی Cell Genomics منتشر شده است.مترجم:احسان محمد حسینی
