بوئینگ ۷۴۷ از ۱۹۶۷ در حال خدمت رسانی بوده و بیش از ۵۰ سال است که ایرلاینهای مختلفی در دنیا از آن استفاده میکنند، آخرین نسخه از آن روی خط تولید آمده و پایان کار این هواپیما را اعلام کرده است.
به گزارش سرویس وبگردی پاتوق من، بوئینگ ۷۴۷ نامی افسانهای در دنیای هواپیماهای مسافربری است که به پایان خود رسید. این هواپیما به مدت ۵۴ سال آسمانها را در اختیار داشت.
شرکت بوئینگ بیش از پنج دهه به تولید این هواپیمای چهار موتوره پرداخته بود و حالا با چرخش دنیای هواپیماسازی به سوی غولهای دو موتوره، این پروژه محبوب کنار گذاشته شده است.
پایان بوئینگ ۷۴۷
با احتساب نمونه آخر، مهندسان بوئینگ ۱۵۴۷ فروند از این هواپیما را روانه آسمانها کردهاند. نمونه آخر نیز در مرکز Everett این شرکت در واشینگتن ساخته شده است و پیش از رنگ و تحویل به سفارش دهنده (Atlas Air) پروازهای آزمایشی را طی خواهد کرد. کارمندان و مدیران بوئینگ نیز بسیار احساساتی شدهاند؛ زیرا پس از این همه سال دیگر خبری از بوئینگ ۷۴۷ در کارخانههای آنها نخواهد بود.
پروژه ۷۴۷ در اواخر دهه ۱۹۶۰ تحت مدیریت تیمی از مهندسان بوئینگ به نام the Incredibles آغاز شد. آنها موفق شده بودند در تنها ۱۶ ماه بزرگترین هواپیمای مسافربری دنیا را بسازند.
بوئینگ پیشتر در رقابت با لاکهید برای ارائه یک هواپیمای باربری سنگین برای نیروی هوایی آمریکا شکست خورده بود و به همین خاطر میخواست روی بازار تجاری تمرکز کند.
با توجه به پیشبینیها در زمینه افزایش مسافران سفرهای هوایی، کاهش هزینههای مربوطه و فشار رو به افزایش روی هابهای پروازی، بوئینگ تصمیم گرفت از فناوری موتور توربوفنی که برای نیروی هوایی آمریکا آماده کرده بود در پروژه ۷۴۷ استفاده کند.
اگرچه این روزها بوئینگ ۷۴۷ در بسیاری از ایرلاینهای سرتاسر جهان حضور دارد، اما وقتی برای نخستین بار در سال ۱۹۶۸ به پرواز درآمد، همگان را شوکه کرد.
ساختن چنین هواپیمای غولپیکری به یک سالن مونتاژ بزرگ نیز احتیاج داشت. برای همین بوئینگ مجبور شد مکانی به وسعت ۵ میلیون متر مکعب را برای این کار آماده کند. بوئینگ ادعا میکند که این سالن از نظر حجم بزرگترین ساختمان جهان است.
بوئینگ ۷۴۷ که حالا به پایان کار خود رسیده است ۶۸.۵ طول داشت و ارتفاع باله پشتی آن نیز به یک ساختمان شش طبقه میرسید. فضای بال شاهکار بوئینگ بزرگتر از یک زمین بسکتبال بود و برای پرواز به یک تن هوا نیاز داشت. این هواپیما میتوانست علاوه بر خدمه پرواز، بین ۳۷۴ تا ۴۹۰ مسافر را نیز در خود جا دهد.
بوئینگ ۷۴۷ از فناوریهایی همچون سیستمهای مکانیابی پیشرفته استفاده میکرد که برای آن زمان بسیار قابل توجه بود. البته یکی از جذابترین ویژگیهای این هواپیما داشتن طبقه دوم بود که پیشتر در هواپیماهای مسافربری ندیده بودیم. این قسمت به وسیله پلکان از بقیه هواپیما جدا میشد و مسافران تلاش زیادی میکردند تا یک صندلی در آن قسمت محدود رزرو کنند.
البته بوئینگ در سالهای مختلف صرفا منتظر پایان عمر ۷۴۷ نبود و هرچند وقت یکبار نسخه جدیدتر و بهتری از این هواپیما را ارائه کرد.
به عنوان مثال در سال ۱۹۸۸ مدل Boeing ۷۴۷-۴۰۰ معرفی شد که دو بالک به طول ۱.۸ متر را در انتهای بالهای خود میدید. با این تغییر که نشاندهنده انعطافپذیر بودن فریم بوئینگ بود، ۷۴۷ میتوانست هم به عنوان یک هواپیمای مسافربری و هم به عنوان یک هواپیمای باری ایفای نقش کند.
در سال ۲۰۰۰ نیز شاهد معرفی مدل Boeing ۷۴۷-۴۰۰ R بودیم که برد پرواز هواپیما را از ۱۳۴۴۵ کیلومتر به ۱۴۲۰۴ کیلومتر افزایش میداد. آخرین تغییر مهم این هواپیما نیز در سال ۲۰۰۵ و با مدل بوئینگ ۸-۷۴۷ رخ داد.
در نتیجه شاهد کاهش صدای هواپیما، کاهش آلودگی، سبکتر شدن، مصرف سوخت کمتر و تعمیر و نگهداری آسانتر بودیم. البته در این بین نمونههایی نیز بودند که نتوانستند موفقیت چشمگیری پیدا کنند. یکی از آنها بوئینگ ۷۴۷ SP بود که در سال ۱۹۷۵ به پرواز درآمد. این هواپیما بدنه بسیار کوتاهتری نسبت به نسخه اصلی داشت و تنها ۴۵ فروند از آن ساخته شد.
ویژگیهای خاص مدل ۷۴۷ SP باعث شد که حتی تا به امروز به عنوان یک هواپیمای لوکس VIP شناخته شود. همچنین تا همین چند وقت اخیر ناسا از این هواپیما برای میزبانی رصدخانه استراتوسفری اخترشناسی فروسرخ (یک نوع تلسکوپ پروازی) استفاده میکرد.
منبع: گجت نیوز