لذت پدر و مادر شدن، لذتی است که شاید نتوان آن را با دیگر لذت ها، مقایسه کرد. در این نوشتار به بیان توضیحاتی در مورد لذت فرزندآوری خواهیم پرداخت. با ما همراه باشید.
به گزارش سرویس وبگردی پاتوق من، بسیاری از پژوهش‌هایی که به بررسی نقش فرزند در تحکیم و بهداشت روانی خانواده پرداخته اند، افکار، هیجانات و روابط عاطفی با جنین در طول دوره بارداری را به عنوان یکی از عوامل مهم در نظر گرفته اند. نتایج پژوهش‌های متعدد نشان می‌دهد که ابراز هیجان والدین در دوران بارداری به عنوان یکی از متغیر‌های مهم، با بهداشت روانی و کیفیت روابط همسران ارتباط دارد؛ برای نمونه، یافته‌های پژوهشی گالینسکی (۱۹۸۱) حاکی از آن است که چنانچه والدین در دوران بارداری نگرش و هیجانات مثبت در تعامل با جنین داشته باشند، میزان رضامندی زناشویی، صلاحیت اجتماعی و دل بستگی به کودک در آنها افزایش یافته، مشکلات عاطفی – رفتاری بعد از تولد در آنها کاهش می‌یابد.
سه مرحله مهم در دوران بارداری
گالینسکی سه مرحله را در دوره بارداری ترسیم کرد که مرز‌های دقیقی میان آنها وجود ندارد.
مرحله اول در طول سه ماهه اول بارداری روی می‌دهد. وظیفه این مرحله پذیرش بارداری است. این پذیرش برای زنان فوری و راحت‌تر صورت می‌گیرد، چرا که روز به روز تغییرات بدنی آنان محسوس است. پذیرش این مرحله برای مردان توأم با تاخیر است، چرا که ظاهرا از جریان رشد بارداری آگاهی کم تری دارند.
مرحله دوم زمانی آغاز می‌شود که حرکات جنین احساس می‌شود. حرکات جنین جزئیات واقع گرایانه درباره تولد کودک را مطرح می‌سازد. همراه با تداوم دوره بارداری، والدین منتظر، به خیال پردازی درباره فرزندشان می‌پردازند. برخی مطالعات اثرات مثبت احساسات و خیال پردازی‌هایی را که در مورد رنگ چشم، مو و سایر ویژگی‌های کودک انجام می‌شود، بر حالات روانی والدین، پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها و بستگان نزدیک کودک نشان داده اند. وظیفه مرحله دوم، بازشناسی کودک در حال رشد به عنوان فردی است که پاره‌ای از وجود والدین و در عین حال مستقل است.
مرحله سوم، سه ماهه آخر بارداری را شامل می‌شود. غالبا در طول این دوره، دو نوع احساس متعارض در کنار هم پدید می‌آیند: ناشکیبایی در برابر تولد فرزند و بیم از دست دادن ارتباط و پیوند با جنین. بسیاری از والدین احساس می‌کنند که آنان در حال تجربه کردن یکی از رویداد‌های مهم زندگی خود هستند. کودک خواهد آمد و خیال پردازی درباره او کامل‌تر می‌شود.
وظیفه مهم مرحله پایانی بارداری این است که والدین از لحاظ جسمی، آمادگی جدایی جنین را در اثر تولد، و زندگی با نوزاد را بعد از تولد به دست آورند. تحقیقات نشان داده است که کیفیت ارتباط با جنین در طول دوره بارداری برای پیش بینی احساسات بعدی در قبال کودک سودمند است. همچنین از همان ماه‌های آخر دوره بارداری، کودکان موجب بهره مندی همسران از زندگی شاد، مولد و روابط خوش آیند نیز خواهند بود.
لذت بچه دارشدن
از نظر زیست شناسی، زندگی از هنگام انعقاد نطفه و بارداری شروع می‌شود. تولد را در واقع می‌توان به عنوان یک مرحله از رشد دانست که کودک از رحم مادر به محیط بازتر (دنیای خارج) قدم می‌نهد. از زمان تولد کودکان منبع لذت و شادی در خانواده هستند. بنابر این، فرزندان نه تنها شالوده زندگی زناشویی را استحکام می‌بخشند، بلکه عامل مؤثری در لذت بردن پدر و مادر بوده و با افزایش این لذت ها، سلامت و بهداشت روانی همسران نیز تامین می‌شود. مایکل آرگیل (۲۰۰۱) کودکان را منبع فواید زیادی برای خانواده دانسته و می‌گوید: با وجود فرزند، لذت زیادی در خانواده وجود دارد. بیشتر، والدین محرک و شادی را به عنوان یک مزیت از کودکانشان دریافت می‌کنند.
تولد نوزاد و انتقال او از بیمارستان به خانه یکی از بهترین و دوست داشتنی‌ترین لحظاتی است که می‌توان در خانواده از آن صحبت نمود. پژوهشی که توسط راسل (۱۹۷۶) انجام شد، مؤید نشاط و سرور و شادمانی‌هایی است که با تولد فرزندان و ورود به عرصه خانواده برای والدین به ارمغان می‌آورند. گذراندن وقت با کودک دلبند و بازی کردن با او، یکی از مزیت‌هایی است که والدین از کودکانشان دریافت می‌کنند. در تحقیقاتی که توسط فیلدمن (۱۹۷۱) بر روی پدر و مادران جوانی که برای اولین بار صاحب فرزند شده اند انجام شده است، نشان می‌دهد که لذت پدر و مادر شدن و احساس شادی و نشاط از بودن با فرزند تا چه اندازه در ایجاد آرامش و آسایش زندگی زناشویی مؤثر است.
صفا صمیمیت حضور نوزاد در خانه
فرزند، صفا و صمیمیت خاصی به خانواده می‌بخشد و چون محبوب پدر و مادر است، هر دو به او دل بسته می‌شوند. در مطالعه رفتار دل بستگی، پژوهشگران اغلب به رابطه بین مادر و کودک اشاره می‌کنند. کردارشناسی افراطی نمونه بارز نیرومندترین مفهوم دیدگاه سنتی از دلبستگی است. با وجود این، برخی از پژوهشگران این نظریه را مطرح کرده اند که مفهوم دل بستگی، رابطه والدین با فرزند را نیز در بر می‌گیرد. از این منظر، دل بستگی را می‌توان به عنوان یک رابطه فعال، عمیق و پایدار عاطفی تعریف کرد که بین دو فرد به وجود می‌آید. برخی مؤلفان برای اشاره به رابطه عاطفی مادر با کودک، اصطلاح «پیوستگی» و برای ارتباط عاطفی پدر با فرزند، واژه «شیفتگی» را به کار برده اند.
این مسائل به سلامت و بهداشت روانی والدین کمک می‌کند. سیره عملی و احادیث پیشوایان معصوم (علیهم السلام) نیز حاکی از اهمیت هم بازی شدن با کودک و شور و نشاط حاصل از آن است. پیامبر (صلی الله علیه و اله)، فرزندش ابراهیم، حسن، حسین و فاطمه را در کودکی بر دامان خود می‌نشاند، به سینه خود می‌چسباند و می‌بوسید. علی (علیه السلام) نیز دلبستگی خاصی به فرزندان خود داشت. حضرت فاطمه (سلام الله علیها) با خواندن شعر برای فرزندان خود، به آنان اظهار علاقه می‌کرد. سیره عملی دیگر معصومان نیز نشان دهنده الگو‌هایی از دل بستگی سالم به فرزندان است.
روان شناسان معتقدند که دلبستگی متقابل والدین و فرزندان از ضروریات اولیه اجتماعی شدن به شمار می‌رود. این گونه دلبستگی برای موفقیت والدین در اجرای وظایف رشدی خانواده و بهداشت روانی آنان ضروری است. فرزندان عنصر بنیادین خوش بختی زناشویی محسوب می‌شوند.
کد ویدیو دانلود فیلم اصلی
منبع: تقویت نظام خانواده و آسیب شناسی آن، گروه نویسندگان، صص ۳۳۷-۳۴۰، موسسه علمی-پژوهشی امام خمینی (ره)، قم، سوم، ۱۳۸۸.
