دانشمندان اکنون کشف کرده‌اند که وقتی موش‌ها پیر می‌شوند، ماهیچه‌های آنها پر از سرامید می‌شود.
به گزارش سرویس وبگردی پاتوق من ، در طول پیری، موش ها مانند انسان ها غیرفعال می شوند و توده عضلانی و قدرت خود را از دست می دهند.
تیمی از دانشمندان به سرپرستی Johan Auwerx در EPFL اکنون کشف کرده‌اند که وقتی موش‌ها پیر می‌شوند، ماهیچه‌های آنها پر از سرامید می‌شود.
سرامیدها که به دلیل استفاده در محصولات مراقبت از پوست شناخته می شوند، اسفنگولیپیدها هستند، دسته ای از مولکول های چربی که برای تولید انرژی استفاده نمی شوند، بلکه وظایف مختلفی را در سلول انجام می دهند.
محققان دریافتند که در پیری، پروتئین SPT و سایر پروتئین‌ها اضافه بار وجود دارد که همگی برای تبدیل اسیدهای چرب و اسیدهای آمینه به سرامیدها مورد نیاز هستند.
Pirkka-Pekka Laurila، پزشک و نویسنده اصلی این مقاله می‌گوید: اسفنگولیپیدها و سرامیدها از دسته چربی‌های پیچیده و در عین حال بسیار جالبی هستند، و پتانسیل بالایی برای مطالعه بیشتر نقش آنها در پیری وجود دارد، زیرا عملکردهای متنوعی را انجام می‌دهند.
سپس، دانشمندان می خواستند ببینند که آیا کاهش اضافه بار سرامید می تواند از کاهش عملکرد عضلانی ناشی از افزایش سن جلوگیری کند یا خیر. آنها موش‌های پیر را با مسدودکننده‌های سرامید، مانند myriocin و مسدودکننده مصنوعی Takeda-2 درمان کردند و از ویروس‌های مرتبط با آدنو برای جلوگیری از سنتز سرامید به طور خاص در ماهیچه‌ها استفاده کردند. مسدودکننده‌های سرامید از کاهش توده عضلانی در طول پیری جلوگیری می‌کنند، موش‌ها را قوی‌تر می‌کنند و به آنها اجازه می‌دهند مسافت‌های طولانی‌تری را بدوند و هماهنگی خود را بهبود ببخشند.
برای مطالعه عمیق‌تر این اثر، دانشمندان هر محصول ژنی شناخته شده در عضله را با استفاده از تکنیکی به نام توالی‌یابی RNA اندازه‌گیری کردند. دکتر مارتین ولوند، همکار اصلی در این زمینه توضیح می‌دهد: معلوم شد که محاصره تولید سرامید سلول‌های بنیادی عضلانی را فعال می‌کند و باعث می‌شود ماهیچه‌ها پروتئین بیشتری بسازند و نوع فیبر را به سمت گلیکولیتیک سریع انقباض تغییر دهد تا عضلات بزرگ‌تر و قوی‌تر در موش‌های مسن تولید شود.
در نهایت، دانشمندان به این موضوع پرداختند که آیا کاهش سرامیدها در ماهیچه می‌تواند برای انسان نیز مفید باشد. آنها هزاران مرد و زن ۷۰ تا ۸۰ ساله هلسینکی را مورد بررسی قرار دادند و دریافتند که ۲۵ درصد از آنها دارای شکل خاصی از ژن هستند که محصولات ژنی مسیرهای تولید اسفنگولیپید را در ماهیچه کاهش می دهد.
افرادی که دارای این فرم ژن کاهنده سرامید بودند، قادر بودند طولانی‌تر راه بروند، قوی‌تر باشند و بهتر بتوانند از روی صندلی بایستند، که نشان‌دهنده پیری سالم‌تر است، مشابه موش‌هایی که تحت درمان با مسدودکننده‌های سرامید قرار گرفتند.
یوهان اوورکس می‌گوید: این یافته‌ها بسیار مهم هستند، زیرا انگیزه قوی برای توسعه مهارکننده‌هایی که می‌توانند در انسان آزمایش شوند، به ما می‌دهند. اکنون دانشمندان در حال شروع همکاری با صنعت داروسازی هستند.
منبع :medicalxpress
