محققان با استفاده از یادگیری ماشینی تفاوت‌هایی را در مدار‌های مغزی افراد مبتلا به اوتیسم مشاهده کردند که با برخی از شبکه‌های مغزی که اتصالات غیر معمول را در جهت مخالف نشان می‌دهند، تطابق دارد.
به گزارش سرویس وبگردی پاتوق من ، محققان با استفاده از یادگیری ماشینی برای تجزیه و تحلیل داده‌های تصویربرداری عصبی، الگو‌های ارتباطات مغزی مرتبط با ویژگی‌های رفتاری مختلف را در افراد مبتلا به طیف اوتیسم را شناسایی کردند. این یافته‌ها بینش جدیدی در مورد این بیماری ارائه کرده و می‌توانند به تشخیص بهتر و درمان‌های شخصی برای بیماران اوتیسمی منجر شوند.
محققان دانشکده پزشکی Weill Cornell موفق شدند انواع مختلفی از اختلال طیف اوتیسم بر اساس فعالیت و رفتار مغز را کشف کنند.
اختلال طیف اوتیسم یک اختلال عصبی رشدی پیچیده است که با مشکلات در تعامل اجتماعی، ارتباط و رفتار‌های تکراری مشخص می‌شود. این مطالعه با هدف تعیین اینکه آیا زیرگروه‌های مختلف و مسیر‌های ژنتیکی زیربنایی در اختلال طیف اوتیسم وجود دارد یا خیر انجام شد. طی این مطالعات، محققان با ادغام داده‌های تصویربرداری عصبی با بیان ژن و پروتئومیکس، چهار گروه بالینی متمایز از افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را شناسایی کردند که هر کدام الگو‌های ارتباط مغزی و ویژگی‌های رفتاری منحصربه فردی را نشان می‌دهند.
مانند بسیاری از تشخیص‌های عصبی روانپزشکی، افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انواع مختلفی از مشکلات را در تعامل اجتماعی، ارتباط و رفتار‌های تکراری تجربه می‌کنند. دانشمندان معتقدند که احتمالاً انواع مختلفی از اختلال طیف اوتیسم وجود دارد که ممکن است به درمان‌های متفاوتی نیاز داشته باشد، اما تاکنون هیچ اتفاق نظری در مورد چگونگی تعریف آنها وجود ندارد.
دکتر آماندا بوخ، سرپرست این تیم مطالعاتی در رابطه با موضوع فوق می‌گوید: مطالعات ما رویکرد جدیدی را برای کشف انواع فرعی اوتیسم برجسته می‌کند که ممکن است روزی به رویکرد‌های نوین برای تشخیص و درمان این بیماری منجر شود. وی در ادامه توضیح می‌دهد: معیار‌های تشخیصی اختلال طیف اوتیسم، گسترده است و این موضوع توسعه درمان‌های هدفمند را چالش برانگیز می‌کند. شخصی سازی درمان برای افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم نیازمند درک و پرداختن به تنوع بیولوژیکی و ژنتیکی در این شرایط است.
بر اساس مطالعات ما زیرگروه‌های شناسایی شده تغییراتی در توانایی کلامی، ارتباطات اجتماعی و رفتار‌های تکراری نشان دادند. محققان تفاوت‌هایی را در مدار‌های مغزی بین زیر گروه‌ها مشاهده کردند که با برخی از شبکه‌های مغزی که اتصالات غیر معمول را در جهت مخالف نشان می‌دهند، تطابق دارد. این مطالعه همچنین ژن‌های خاص مرتبط با اوتیسم را شناسایی کرد که ارتباطات منحصر به فرد مغزی مشاهده شده در هر زیر گروه را توضیح می‌داد.
این یافته‌ها پیامد‌های قابل توجهی برای توسعه درمان‌های موثرتر برای اختلال طیف اوتیسم دارند. با شناسایی زیر گروه‌های موجود در اوتیسم، ممکن است بتوان افراد را به درمان‌هایی سوق داد که به بهترین وجه با نیاز‌های خاص آنها سازگار است. نتایج این مطالعه بر اهمیت در نظر گرفتن زیر گروه‌ها در کار آزمایی‌های بالینی و مناسب سازی درمان‌ها برای پرداختن به مکانیسم‌های بیولوژیکی متنوع زیربنایی اختلال طیف اوتیسم تأکید می‌کند. در ادامه این تیم تحقیقاتی قصد دارد زیر گروه‌ها و درمان‌های بالقوه هدفمند زیرگروه‌ها را در موش‌ها بررسی کند.
شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Nature Neuroscience منتشر شده است.
