اشعار و سروده‌های پروین اعتصامی از معانی بکر و ناب و خالی از هر نوع حشو و زوائد هستند. اشعار وی دارای حکمت هستند و در آن‌ها خبری از خیال‌بافی‌های افسانه‌ای وجود ندارد.
به گزارش سرویس وبگردی پاتوق من، رخشنده اعتصامی (زاده ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ تبریز – درگذشته ۱۵ فروردین ۱۳۲۰ تهران) معروف به پروین اعتصامی، «مشهورترین شاعر زن ایران» است. او از کودکی، فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان زمان زیر نظر پدر و استادانی چون دهخدا و ملک الشعرای بهار سرودن شعر را آغاز کرد. پدر وی یوسف اعتصامی، از شاعران و مترجمان معاصر بود که در شکل‌گیری زندگی هنری پروین و کشف استعداد و گرایش وی به‌سرودن شعر، نقش مهمی داشت. او در ۲۸ سالگی ازدواج کرد اما به دلیل اختلاف فکری با همسرش، از او جدا شد و بعد از جدایی، مدتی در کتابخانه دانشسرای عالی به شغل کتابداری مشغول شد.پروین قبل از دومین نوبت چاپ اشعارش، بر اثر بیماری حصبه در سن ۳۵ سالگی درگذشت و در حرم فاطمه معصومه، در آرامگاه خانوادگی‌اش به خاک سپرده شد. زادروز پروین اعتصامی “۲۵ اسفند” به‌عنوان «روز بزرگداشت پروین اعتصامی» نام‌گذاری شده است. تنها اثر چاپ و منتشر شده از وی دیوان اشعار اوست که دارای ۶۰۶ شعر شامل اشعاری در قالب‌های مثنوی، قطعه و قصیده است. این سروده زیبا از اوست.
بلبل آهسته به گل گفت شبیکه مرا از تو تمنایی هستمن به پیوند تو یک رای شدمگر ترا نیز چنین رایی هستگفت فردا به گلستان باز آیتا ببینی چه تماشایی هستگر که منظور تو زیبایی ماستهر طرف چهره زیبایی هستپا بهرجا که نهی برگ گلی استهمه جا شاهد رعنایی هستباغبانان همگی بیدارندچمن و جوی مصفایی هستقدح از لاله بگیرد نرگسهمه‌جا ساغر و صهبایی هستنه ز مرغان چمن گمشده‌ایستنه ز زاغ و زغن آوایی هستنه ز گلچین حوادث خبری استنه به گلشن اثر پایی هستهیچکس را سر بدخویی نیستهمه را میل مدارایی هستگفت رازی که نهان است ببیناگرت دیده بینایی هستهم از امروز سخن باید گفتکه خبر داشت که فردایی هست
